Εγωϊσμός και Θεραπευτική
Πριν ξεκινήσω να γράφω το άρθρο αυτό προβληματιζόμουνα πώς να δώσω τον ορισμό του εγωισμού. Αναζητώντας για έναν ορισμό του εγωισμού ανακάλυψα την παρακάτω Ιαπωνική ιστορία: «Υπήρχε πριν από αιώνες ένας σπουδαίος Υπουργός και Αξιωματούχος της Κίνας. Όμως, παρά την φήμη, τα πλούτη και την δύναμή του στην εξουσία, έτρεφε βαθύ σεβασμό στον πνευματικό του δάσκαλο, που επισκεπτότανε συχνά και στον οποίο πάντα συμπεριφερότανε με ευγένεια και ταπεινότητα. Σε μια από τις επισκέψεις του, ρώτησε τον δάσκαλό του «σεβασμιότατε, τι είναι ο εγωισμός κατά την γνώμη σου;» Αμέσως ο δάσκαλος κοκκίνισε από θυμό και είπε άγρια στον μαθητή του «τι ανόητη ερώτηση είναι αυτή;;!» Ο Υπουργός αμέσως πετάχτηκε πάνω ξαφνιασμένος από την αντίδραση του δασκάλου του και φανερά εκνευρισμένος, έτοιμος να βάλει τις φωνές στον δάσκαλο. Τότε ο δάσκαλος τον πρόλαβε χαμογελώντας ήρεμα και του είπε «Αυτό, εξοχότατε, είναι εγωισμός».
Αφορμή για να γράψω σήμερα για τον εγωισμό είναι ένα γεγονός που έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μου. Μια κυρία στην οποία εφαρμοζόταν γνωστική ομοιοπαθητική με πήρε τηλέφωνο φοβισμένη, γιατί από τον κύκλο κάποιου έμπειρου δασκάλου της ομοιοπαθητικής, της είπαν ότι η βελτίωση που είδε με την εφαρμογή της γνωστικής ομοιοπαθητικής είναι προσωρινή και θα την βρουν πολλά κακά, αν συνεχίσει να κάνει θεραπεία σε μένα.
Αλλά πριν αναζητήσω την αιτία αυτής της συμπεριφοράς θα ήθελα να αναφέρω κάποια στοιχεία για τη θεραπευτική και την δική μου οπτική γωνία για αυτήν. Η θεραπευτική, ως θεία του Ασκληπιού τέχνη και επιστήμη, δημιουργήθηκε από την ανάγκη αντιμετώπισης των νόσων που προσβάλλουν τους ανθρώπους και εν γένει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς του πλανήτη μας. Μέσα από το πέρασμα των αιώνων δημιουργήθηκαν διάφορες σχολές θεραπευτικής με διαφορετικούς προσανατολισμούς και κατευθύνσεις. Άλλες σχολές ασχολήθηκαν με την αντιμετώπιση μόνο των συμπτωμάτων και άλλες ασχολήθηκαν με τον άνθρωπο συνολικά, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν μαζί με τα συμπτώματα και τις εσωτερικές δυσλειτουργίες του οργανισμού που τα προκαλούσαν. Προσωπικά πιστεύω ότι ο δεύτερος τρόπος θεώρησης είναι σωστότερος και για αυτό προσπαθώ να τον υπηρετώ όσα χρόνια εξασκώ την ιατρική.
Στην προσπάθειά μου να εφαρμόζω τη θεραπευτική σε βάθος, αποφάσισα να ασχοληθώ με την ομοιοπαθητική. Άρχισα λοιπόν, να μελετώ όλα τα ρεύματα και τις σχολές που υπήρχαν. Μετά από μερικά χρόνια μελέτης και εφαρμογής, σε αρκετά σημεία δεν ήμουνα ευχαριστημένος. Προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να διατηρώ κριτική σκέψη και να είμαι όσο το δυνατόν απροκατάληπτος παρατηρητής, όπως απαιτούν οι διδασκαλίες της ομοιοπαθητικής. Ένα μη αρεστό σημείο στην εφαρμογή της ομοιοπαθητικής ήταν ότι εγώ και οι συνάδελφοί μου χρησιμοποιούσαμε λίγα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Ένα άλλο ήταν ότι σε λίγες περιπτώσεις βλέπαμε άμεση αλλαγή στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του ασθενούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις επιτυχία θεωρούνταν η ύφεση κάποιων συμπτωμάτων του ασθενούς, χωρίς να απαιτούνταν από τη θεραπεία μας να συντελέσει σε ριζικές αλλαγές στη ζωή του.
Επειδή δεν ήμουνα ευχαριστημένος με αυτήν την κατάσταση μελέτησα ψυχιατρική και όλα τα σύγχρονα ρεύματα της ομοιοπαθητικής και προσπάθησα να εμβαθύνω στη μελέτη του ψυχισμού των ανθρώπων και των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας, έδωσε πολλά νέα στοιχεία για τα ήδη υπάρχοντα φάρμακα και παρασκευάστηκαν πολλά νέα φάρμακα. Το σημαντικό αυτό επιστημονικό δημιούργημα ονομάστηκε «γνωστική ομοιοπαθητική». Σε λίγα χρόνια άρχισε να διδάσκεται επίσημα σε δυο μεγάλα Πανεπιστήμια της Ρωσίας ως βασικός κορμός στη διδασκαλία του μαθήματος της ομοιοπαθητικής. Η Ρωσική Ακαδημία Φυσικών Επιστημών μου απένειμε το Βραβείο Παβλώφ για τις κλινικές εφαρμογές μιας ομάδας νέων ομοιοπαθητικών φαρμάκων που ονομάστηκαν τριπλά άλατα. Η μεθοδολογία δοκιμάστηκε με επιτυχία από τους συνεργάτες μου σε κλινικές μελέτες σε ορφανοτροφεία και γηροκομεία της Σιβηρίας, στο Μπεσλάν μετά από το τρομοκρατικό κτύπημα και σε διάφορες κλινικές και ινστιτούτα. Μέχρι τώρα την έχουν διδαχθεί περισσότεροι από χίλιοι ιατροί από διάφορες χώρες.
Όλα αυτά έχουν γίνει σε διάστημα μιας δεκαετίας περίπου, κάτω από αντίξοες συνθήκες, χωρίς κάποια οικονομική ενίσχυση με μόνο εφόδιο τον ενθουσιασμό και την αγάπη μας για την επιστήμη. Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω ότι αυτή η προσπάθεια μπορεί να μονοπωλήσει το χώρο της ομοιοπαθητικής. Εξάλλου ποτέ δεν πίστεψα ότι ένα θεραπευτικό σύστημα ή μια θεωρία μπορεί να καλύψει πλήρως τις ανάγκες του ανθρώπου. Αυτό όμως που απαιτώ είναι να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και καλόπιστη κριτική από τους επαγγελματίες του χώρου.
Αλήθεια πως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την παραπάνω συμπεριφορά όταν προέρχονται από άτομα που ασχολούνται με τη θεραπεία ατόμων και τη διδασκαλία της ομοιοπαθητικής για χρόνια; Είναι αυτονόητο ότι η βάση τέτοιων πράξεων είναι ο εγωισμός. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί δεν μπόρεσαν αυτοί οι άνθρωποι, που τόσο πολύ μιλάνε για υγεία και θεραπεία να θεραπεύσουν το δικό τους εγωιστικό κομμάτι; Η γνωστική ομοιοπαθητική έχει κάποιες απαντήσεις για αυτό. Η αδυναμία εφαρμογής της θεραπείας σε βάθος, εξαιτίας της έλλειψης των κατάλληλων μεθοδολογικών εργαλείων, είναι η κύρια αιτία για το ότι δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε το δικό μας εγωιστικό κομμάτι.
Θα ήθελα να σας αναφέρω ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητή αυτή η άποψη. Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε ένας πατέρας πολύ δικτατορικός. Αυτός ο πατέρας ήταν πολύ δυνατός σαν προσωπικότητα και προστάτευε τα παιδιά του πολύ όσο αυτά ήταν μικρά. Τους μετέδωσε αρχές και τους έδωσε εφόδια. Ήθελε όμως τα παιδιά του να τον υπακούν απόλυτα, να τον σέβονται και να μην έχουν αντίθετες απόψεις από τις δικές του. Όταν τα αγόρια του μπήκαν στην εφηβεία άρχισαν να έχουν ανησυχίες και εξέφραζαν αντιρρήσεις για κάποιες από τις αρχές που διδάχτηκαν. Η αντίδραση του στις αντιρρήσεις αυτές ήταν απόλυτη και άκαμπτη. Τα αγόρια είχαν δυο επιλογές: Η μια ήταν να υποταχθούν πλήρως και να μην αναπτύξουν τη δικιά τους προσωπικότητα. Αν αποφάσιζαν να ακολουθήσουν αυτήν την επιλογή θα ήταν σε όλη τους τη ζωή άβουλοι και θα ακολουθούσαν πιστά ότι διδάχθηκαν από τον πατέρα. Η άλλη επιλογή ήταν να συγκρουστούν μαζί του και να φύγουν από το σπίτι. Στα χρόνια της εξορίας που θα ακολουθούσαν έπρεπε να γίνουν δυνατότεροι από τον πατέρα για να τον αναγκάσουν να τους αναγνωρίσει.
Στο παραπάνω παράδειγμα βλέπουμε στοιχεία που παρατηρούνται στην κοινωνία των λιονταριών. Στη κοινωνία των λιονταριών μόλις τα λιονταράκια αρχίζουν να μεγαλώνουν και σταματάνε να είναι μικρά, διώχνονται από την αγέλη και γυρνάνε κατά ομάδες στη ζούγκλα. Κάποια στιγμή όταν θα δυναμώσουν θα συγκρουστούν με κάποιον αρχηγό αγέλης. Αν τον νικήσουν γίνονται αυτοί αρχηγοί και θα απολάβουν τα προνόμια του αρχηγού, μέχρι που κάποιος κάποτε θα τους νικήσει. Βλέπουμε, λοιπόν, σε αυτό το παράδειγμα, τον πατέρα να συμπεριφέρεται σαν τον Κρόνο της Ελληνικής Μυθολογίας ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του.
Αν ο πατέρας του παραπάνω παραδείγματος ερχόταν για θεραπεία σε έναν θεραπευτή που εφαρμόζει γνωστική ομοιοπαθητική θα του έδινε Lac leoninum, που είναι φάρμακο παρασκευασμένο από γάλα λιονταριού. Αυτό το φάρμακο θα τον έκανε λιγότερο άκαμπτο, πιο δεκτικό σε νέες απόψεις, λιγότερο ανασφαλή και δεν θα ένοιωθε την ανάγκη να επιβάλλει την άποψη του. Η αλλαγή αυτή θα βοηθούσε τα παιδιά του να αναπτύξουν ισορροπημένη προσωπικότητα χωρίς εντάσεις και συγκρούσεις. Έτσι θα μπορούσαν όλοι να συνυπάρξουν αρμονικά ως οικογένεια.
Είναι ευνόητο, λοιπόν, ότι και εμείς οι θεραπευτές, για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε αρμονικά μεταξύ μας χρειαζόμαστε να αναγνωρίσουμε και να ελαχιστοποιήσουμε το δικό μας εγωιστικό κομμάτι. Θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι πιο εύκολο, γιατί η συνεχής νέα γνώση που ανακαλύπτεται μας δίνει όλο και περισσότερες δυνατότητες για αποτελεσματικές θεραπευτικές παρεμβάσεις. Οι αλλαγές αυτές θα έχουν σαν αποτέλεσμα την αλματώδη ανάπτυξη της θεραπευτικής.
Λουκάς Γεώργιος – Στρατιωτικός ιατρός – Ψυχίατρος – Ιδρυτής της Γνωστικής Ομοιοπαθητικής
Ο κ. Λουκάς εκπροσωπείται στη Θεσσαλονίκη από το Κέντρο μας.
Για να κλείσετε κάποιο ραντεβού μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να μπείτε στην ιστοσελίδα του Γεώργιου Λουκά.
